Αγαπητά μου Χασιμοτάκια και Μη-Χασιμοτάκια,
από μικρή λιποθυμούσα συχνά. Γρήγορα όμως συνερχόμουν και ακόμα και όταν ερχόταν το ασθενοφόρο, συχνά δεν έβρισκαν κάποια αιτολογία.
Πριν περίπου 7 χρόνια λιποθύμησα σε κεντρική πλατεία της Θεσσαλονίκης.
Είχα διαγνωστεί με Χασιμότο, περνούσα δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις, όμως δεν είχα χρόνο να νοιαστώ για όλα αυτά. Έπρεπε να βγάλω "τα προς το ζην" για την κόρη μου και εμένα. Έκανα 3 δουλειές μαζί. Εκείνη την ημέρα, μοίραζα φυλλάδια τότε και το απόγευμα θα πήγαινα σε τηλεφωνικό κέντρο.
Μιλούσα στο τηλέφωνο. Ένα αγχωτικό τηλεφώνημα. Παράλληλα προσπαθούσα να προλάβω να μοιράσω όσα περισσότερα φυλλάδια γίνεται.
Θυμάμαι να περνάω μία κεντρική διασταύρωση και νιώθω κάποια ζάλη.
Μετά ξύπνησα, τρεμάμενη και με λυγμούς μέσα σε ένα ασθενοφόρο. Δεν έβλεπα. Απλά άκουγα. Άκουγα την γλυκιά φωνή της Χριστίνας. Μου μιλούσε, και μου έλεγε ότι στην κοιλίτσα της έχει δύο μωράκια. Πήρε το χέρι μου και το ακούμπησε στην κοιλίτσα της.
Ήρθε μαζί μου στο νοσοκομείο. Πήρε τον σύντροφο μου τηλέφωνο.
Μου είπαν αργότερα ότι η Χριστίνα ουσιαστικά μου έσωσε τη ζωή. Τράβηξε το σακίδιο που είχα στη πλάτη μου όσο έπεφτα, γιατί αλλιώς θα χτυπούσα σε ένα σκαλοπάτι.
Εκείνη προφανώς ήταν η πρώτη μου ξεκάθαρη επιληπτική κρίση.
Το διακρίνω σήμερα, επειδή αναγνωρίζω την αύρα.
Η αύρα είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα που έρχεται πριν από μία επιληπτική κρίση. Είναι δύσκολο να περιγραφεί. Είναι κάτι σαν ζάλη. Όπου τα μάτια σου, σαν τον φακό μίας φωτογραφικής μηχανής, κάνουν ζούμ και προσπαθούν να επικεντρωθούν. Τα αυτιά σου ακούν όμως δεν μπορείς να καταλάβεις τι ακούς. Εγώ το περιγράφω με το αίσθημα που νιώθεις όταν είσαι κάτω από το νερό.
Βλέπεις και ακούς θολά.
Έμεινα για 3 ημέρες στο ΑΧΕΠΑ, όπου ένας υπέροχος νευρολόγος την 3 ημέρα με πλησίασε προσωπικά, και μου είπε: "Έχω μία υποψία για το τι έχεις. Δυστυχώς, δεν έχω τα ανάλογα μέσα για να σου κάνω τις ανάλογες εξετάσεις εδώ. Πιστεύω όμως ότι έχει να κάνει με την Χασιμότο και με τον εγκέφαλο σου."
Βγήκα από το νοσοκομείο χωρίς κάποια διάγνωση. Μου είπαν "Να το ψάξετε". "Τι να ψάξω;", ρώτησα.
Συνέχισα λοιπόν να μελετώ, έχοντας παράλληλα όλο και πιο τακτικά "λιποθυμίες" κάποιες φορές μαζί με "τρέμουλο" ή σπασμούς.
Κάποιες φορές ένοιωθα αυτές τις στιγμές διαφορετικά από τις άλλες.
Τι εννοώ; Κάποιες φορές, δεν ένιωθα την αύρα. Οι κρίσεις αυτές ήταν κάποιες φορές από την κούραση.
Αυτό μπέρδευε την διάγνωση.
Ώσπου πριν 3 περίπου χρόνια, βρέθηκα σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Γερμανίας.
Εκεί βγήκε μέσα από μία εξέταση του νευρικού υγρού η διάγνωση επιληψία.
Όμως, το σώμα και τα νεύρα με το απαράμιλλο θυμητικό τους, "είδαν" ότι όταν ερχόταν οι επιληπτικές κρίσεις, "αναγκαστικά" ξάπλωνα και ξεκουραζόμουν το υπόλοιπο της ημέρας.
Έτσι το σώμα "σκέφτηκε" να μιμείται τις κρίσεις αυτές, κάνοντας με να ξεκουραστώ όταν κουραζόμουν υπερβολικά. Αυτές οι κρίσεις ονομάζονται ψευδο-επιληπτικές. (Για ένα άτομο που δεν μπορεί να τις ξεχωρίζει φαίνονται πολύ όμοιες με τις "κανονικές" επιληπτικές.)
Σήμερα, με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, έχουν μειωθεί κατά πολύ οι επιληπτικές κρίσεις. Όσο ήμουν στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο και όσο μου έδινε χρόνο η μία γλυκύτατη γιατρός να σκεφτώ όλες τις ερωτήσεις που εγείρονταν μέσα μου. Την κοίταξα και την ρώτησα: "Τι σχέση έχει αυτό με την Θυρεοειδίτδα; Τι ήρθε πρώτα; Θα μπορούσα να το είχα προλάβει;"
Ένα όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν το εξής: "Καθημερινά ανακαλύπτουμε καινούριες ασθένειες και αυτοάνοσα νοσήματα. Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τι ήρθε πρώτο.
Είναι τόσα πολλά καθημερινά, που δεν προλαβαίνουμε να βρούμε τη λύση. Μπορούμε να μειώσουμε προς το παρόν μόνο τα συμπτώματα. Όμως όσο εξερευνούμε τον εγκέφαλο, μένουμε έκπληκτοι κάθε μέρα. Δεν τον κατανοούμε ακόμα. Είναι τόσο ιδιαίτερος. Τόσο ξεχωριστός!"
Ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση με την οποία μιλούσε για τον εγκέφαλο μας, μου έκανε τρομερή εντύπωση. Και αυτό κρατώ ως παρηγοριά μέσα μου, είμαστε πολλοί ξεχωριστοί, επειδή ο εγκέφαλος μας είναι πολύ ξεχωριστός!
Σας εύχομαι υγεία!
Με αγάπη το hashimotaki σας
Ανθή (Anny) Αντωνίου
